آشوب

که لبخندت

سرآغاز جنگ جهانی سوم است

در قلبم

زندگی پس از مرگ

کسی چه میداند

شاید درختان

روحِ آدمیانِ دفن شده در زمین باشند

و درختِ پیرِ حیاط

جدِجدِجدِ من ...

کبوتر

وارد آشپزخونه شدم‌ و یهو با دیدن دوتا موجود روی ظرفشویی شوکه شدم و بلند گفتم اینا اینجا چیکار میکنن!! دختری که مشغول  غذا پختن بود و معلوم بود از قدیمیای اونجاست گفت از پنجره میان ، اکثرا هستن. گفتم آخه یکیم نیست !! دوتان! لبخند زد و گفت : اینا جفتن، همیشه باهمن، هرجایی بخوان برن با هم میرن.

نگاهشون کردم، بالهاشونو باز کردن و دوتایی پرواز کردن و رفتن، و من اون روز به جفتی فکرمیکردم که "من" براشون "ما" بود... تا ابد

من زمین، من آسمون

صدای زمزمه هاشون میاد، صدا میزنن ، میخندن، سرده هوا، آخه برفِ چند روز پیش هنوز رو زمینه، تندی لباس میپوشم و میرم حیاط، کف حیاط سردتره ولی من دراز میکشم و سرمو میذارم روش،حالا جزیی از زمینم، مگه نه اینکه خاکم؟ حالا حس بهتری دارم ، احساس میکنم منم میتونم تو دلم دونه داشته باشم و رفته رفته سبز شه، احساس میکنم منم میتونم خونه ی درختا شم و ریشه داشته باشم ، منم میتونم بوی گل بدم و انگشتام بشه برگ . منم میتونم جوونه بزنم و رنگ سبز بپاشم و جهان رو زنده کنم ، منم میتونم خونه ی دریا شم و جاری شم . زمین سرده، خیلی سرده ، اما من جزیی از اونم، حسش نمیکنم آخه من خاکم. 

نگاهمو میندازم به اون بالا، خیلی از شبا بخاطرشون میام و دراز میکشم و با هم حرف میزنیم، عجیبن، اسرارآمیزن، منو به وجد میارن . تازشم، از اون بالا همه دنیا رو میبینن، همه ی زمین رو، همه ی آدما رو، گاهی میگم کاش منم یکی از اونا بودم.... صدای خیالاتمو میشنون، میگن میدونستی روح ما هم تو تنت هست؟ میترسم و زل میزنم بهشون .  با قلبم بهشون گوش میدم ، میگه من و تو از یه عنصریم ، خیلیا این رازو نمیدونن، خیلیا فکرمیکنن همون خاکِ زمینن، ولی من و تو از یه چیزیم ، نگاه کن به خودت، حسش نمیکنی؟ 

ترسناکه، قشنگه، هیجان انگیزه . قلبم داره مثل یه چراغ روشن میشه،  گرما رو حس میکنم، من یه نورم، حالا جزیی از آسمونم.  احساس میکنم منم میتونم گرما ببخشم و زندگی، منم میتونم نفس بدم و حیات، منم میتونم روشن باشم و روشنی ببخشم .  اعماق شب رو بشکافم و بتابم و جهان رو پر از نور کنم . میتونم از اون بالا همه ی دنیا رو ببینم، منم میتونم همسایه ی ماه باشم. 

 زمین سرده، خیلی سرده، اما من گرمم هست، حسش نمیکنم، آخه من ستاره ام .

+++

بوی آمدنت می آید...

شب باشد ، نه زیاد نصف ها! همان اولای شب باشد، ولی تاریک باشد، صدای جیرجیرک بیاید و نور اتاق زیاد نباشد، نشسته باشم و سرت روی پاهایم باشد ، از آن آهنگ های که حرفی زده نمی شود پخش باشد، ترجیحا ویولن! بخار از لیوان های قهوه ی کنارمان بلند شود، کیک کوچکی هم پخته باشم ، ترجیحا شکلاتی !! در دستم رمانی باشد که هر دویمان دوست داریم ، برایت بخوانم ، و بعد از هر صفحه بگویی صدایم را دوست داری و من قند در دلم آب شود و لبخند روی لبهایم بماند و  تاکمرنگ نشده برسم صفحه ی بعدی تا باز بگویی و من باز ذوق کنم. عاشقانه ها که تکراری نمی شوند، مگر نه ؟ 

بعد به سرمان بزند قدم بزنیم، راستی باران هم باشد! خودمان را بسپاریم به سیاهی شب و شب با هجومش ما را خیس کند و بخندیم و بدویم و دنیا کوچک شود به اندازه ی همان ساعت و بزرگ شود به اندازه ی عشقمان . رعد و برق بزند، آسمان بغرد دستانم را بگیری و داد بزنیم و تا ابدها بدویم . دیوانه بازی هم جز عاشقیست، مگر نه؟

راستش من صدای خنده هایم را میشنوم، صدای باران، صدای قهوه خوردنت وقتی که کتاب میخوانم، حتی صدای بازی کردنمان وقتی که برای بردن کل کل میکنیم، خیالاتی نشده ام، دلم گواه میدهد به آمدنت.  من بوی عشق را میشنوم، بوی بهار را. میدانم پاییز است و این را هم میدانم که پاییز هیچگاه بهار را ندیده است حتی شده از دور . ولی ما فصل ها را بهم میریزیم، ما بهار را در دل پاییز رقم میزنیم، و فصل پاییزِ بهاری را خلق می کنیم. بوی بهار می آید، بوی سبز شدن و ریشه زدن درختان، بوی شکوفه های صورتی و گنجشک. بوی بهار می آید بوی بهار از قلبم می آید. 

 آری بوی آمدنت می آید....

تا خدا

از اینجا

تا رگِ گردن

فقـط، یک ایمان فاصله ست

"قیدِ" زندگیم

شاید و اما و اگرها را دور بریز

 تو

باید ِ منی

همینقدر محکم

 همینقدر ابدی...

تلخ

مثل وقتی که پامونو میذاریم تو آب سرد و اولش سختمونه ولی بعد مدتی عادت میکنیم، مثل وقتی که انقدر تنمون ضربه میخوره که دیگه مقاوم میشیم، زندگی هم همینه، آدم از یه جایی به بعد سِر میشه، بی تفاوت میشه، دیگه بعضی ضربه ها مثل فوت میشن، اثر نمیذارن، میدونی قوی بودن زیاد از حدم خوب نیست، اینجا همون جایی هست که آب از سر میگذره، همون نقطه ای که دیگه بعدش همه چی رنگاش خاکستریه و بین صورتی و سیاه تفاوتی نمیبینی، هنوز هم میگم کاش میشد احساس ها رو عطر کرد تا حداقل خودمون ، خودمون بمونیم...

دخترِ کوهستان

اوایل سخت بود که هر جا رو نگاه میکردم نه درختی بود نه چمنی،  برام عجیب بود چرا وقتی رو چمنای پارک ها میشینیم دعوامون میکنن، چرا که چمن و بوی علف خیس و شبنمای رو برگا تو هر کوچه ی شهرم بود ، حتی از بین آسفالتا هم درمیومد، برام عجیب بود وقتی آسمونو نگاه میکنم کمتر "آبی" رو میبینم، برام عجیب بود چرا اینجا ستاره هاش انقدر کم هستن، عادت نداشتم آسمون بی ابر ببینم، عادت نداشتم به صدای ماشین و بوق و شلوغی که صبح ها نمیذاشت بخوابم. من با صدای گنجشکا بیدار میشدم یا حتی با صدای فرود برف تو حیاطمون! اما اینجا اینطور نبود .  یه عمر چشمم به دیدن "سبز" ها عادت داشت و اینجا بیشتر خاکستری بود . به سرمای شدید و سال پر زمستون و برف بازی و چکمه و کاپشن های اسکیمویی عادت داشتم، به اینکه از بهار برسیم به زمستون و تابستون فقط یه ماه جا خوش کرده باشه اون بین! به روشن بودن بخاری تا اوایل خرداد، به نداشتن کولر، به عنکبوت و سوسک های بالدار سبزرنگ ، به درختای آلبالو و سیب و گلابی ، به صبح های سردی که گرگ داشت، به رودخونه هامون که یخ میزد و هفته ها ذوب نمیشد، به آب دماغمون که قندیل میبست، به سکوت محض طبیعت . اوایل سخت بود، الانم سخت هست، همیشه سخت میمونه، عادت نکردم، وفق دادم خودم رو، یک سال گذشت که قدم به پایتخت گذاشتم تا پله پله برای رویاهام تلاش کنم، تا بشه اونی که باید بشه ! یک سالی که تجربه های مختلفی داشت. تولدهای یهویی، دیدارهای غیرعادی، قهر و آشتی های مختلف، لبخندای موندنی، دلتنگیای عجیب، دوستی های جدید و خیلی چیزا که فقط خودم میدونم و خودم . 

مگه نه اینکه من توام و تو من...؟

لبخندِ تو

تو لبخند میزنی

ماه کم می آورد...