صدای زمزمه هاشون میاد، صدا میزنن ، میخندن، سرده هوا، آخه برفِ چند روز پیش هنوز رو زمینه، تندی لباس میپوشم و میرم حیاط، کف حیاط سردتره ولی من دراز میکشم و سرمو میذارم روش،حالا جزیی از زمینم، مگه نه اینکه خاکم؟ حالا حس بهتری دارم ، احساس میکنم منم میتونم تو دلم دونه داشته باشم و رفته رفته سبز شه، احساس میکنم منم میتونم خونه ی درختا شم و ریشه داشته باشم ، منم میتونم بوی گل بدم و انگشتام بشه برگ . منم میتونم جوونه بزنم و رنگ سبز بپاشم و جهان رو زنده کنم ، منم میتونم خونه ی دریا شم و جاری شم . زمین سرده، خیلی سرده ، اما من جزیی از اونم، حسش نمیکنم آخه من خاکم.
نگاهمو میندازم به اون بالا، خیلی از شبا بخاطرشون میام و دراز میکشم و با هم حرف میزنیم، عجیبن، اسرارآمیزن، منو به وجد میارن . تازشم، از اون بالا همه دنیا رو میبینن، همه ی زمین رو، همه ی آدما رو، گاهی میگم کاش منم یکی از اونا بودم.... صدای خیالاتمو میشنون، میگن میدونستی روح ما هم تو تنت هست؟ میترسم و زل میزنم بهشون . با قلبم بهشون گوش میدم ، میگه من و تو از یه عنصریم ، خیلیا این رازو نمیدونن، خیلیا فکرمیکنن همون خاکِ زمینن، ولی من و تو از یه چیزیم ، نگاه کن به خودت، حسش نمیکنی؟
ترسناکه، قشنگه، هیجان انگیزه . قلبم داره مثل یه چراغ روشن میشه، گرما رو حس میکنم، من یه نورم، حالا جزیی از آسمونم. احساس میکنم منم میتونم گرما ببخشم و زندگی، منم میتونم نفس بدم و حیات، منم میتونم روشن باشم و روشنی ببخشم . اعماق شب رو بشکافم و بتابم و جهان رو پر از نور کنم . میتونم از اون بالا همه ی دنیا رو ببینم، منم میتونم همسایه ی ماه باشم.
زمین سرده، خیلی سرده، اما من گرمم هست، حسش نمیکنم، آخه من ستاره ام .
