شهر را رنگ کنیم

  آرزو دارم

           یک روز 

              فقط برای یک روز

  همه ی دیوارهای شهر را به من قرض بدهند، با یک عالمه قوطی رنگ های سبز و آبی، قرمز و نارنجی!
  رنگ هایی که هم نشان غروب را دارند هم آسمان، رنگ های خورشید و ماه و رنگین کمان!
  آنوقت همه ی مردم شهر را جمع کنم و بگویم با دستانشان مهری به دیوار بزنند،فکرکن!  شهری با دیوارهای رنگی ، دیوارهایی که دست مردمانش حک شده،دست هایی که منحصربفرد است و انگشتانی که نظیرندارند،  هر دست یک خاطرست، یک زیستن! دیوارهایی که بوی مردمانش را دارد  ، دیوارهایی که حافظ خاطرات مردم است،  مهم نیست دست ها متعلق به کیست،  همه با هم شهر را رنگ میکنیم،این شهر جای زندگیست  
 
  میبینی...!

  حتی دیوارها هم از این لباس خوشحالند :)

سبز باشیم

من از ابرهای رقصان میگویم، ازستاره های روشن، و از برگ هایی که هرکدام خاطره ی انگشتانی را دارد! من از قطره های آب، و از بادهای بی قرار خبرمی آورم، بیا و همراهم شو،  بیا با هم و درکنار هم خدا را لمس کنیم، بیا امروز دنیا را کمی کنار بگذاریم، و چشمانمان را به نور عادت دهیم،  بیا امروز مهربان تر باشیم، بیا با لبخند سلام دهیم ، بیا امروز چشمانمان خدا را داشته باشد ، بیا امروز دلی را بدست آوریم،بیا امروز قلبی را گرم کنیم تا سرما نابودش نکند ،   بیا خوب باشیم تا خوب بودن را همه یاد بگیرند،  بیا تک به تک دل ها را شاد کنیم، بیا اشک ها را جمع کنیم و خنده بکاریم ،   بیا دنیا را سبزکنیم ،   بیا آب بپاشیم به همه آتش های خشم، بیا دل های شکسته را مرهم باشیم نه زخم 

  بیا....
  وقتی میتوانیم چرا که نه؟

 

  * خدا خوب بودن را میخواهد... همین!

  *  این ها غذای روح هست...

بیا رویای نور و مهتاب و دریا ببینیم

  دست هایم را بگیر، دور کن مرا از این زمین

  از این همه تنش ها، ازاین همه سوال های بی جواب، از این همه "رفتن ها" از این همه "تنهاگذاشتن ها"  از این همه دردها، از این همه رویاهای تاریک! دستانم را بگیر، رهایم نکن! مرا ببر به آبی بیکران ، زمین پر است از آدم هایی که غل و زنجیرشده اند ، دستانم را بگیر،  دور کن مرا از این همه درد.....من رویای سبز آسمان را باور دارم روشنی ِ سیاهی ِ شب را لمس میکنم،  و  چشمک گرم ستارگان را تنفس میکنم ،  بالاتر ببر، بیا امشب چشم هایمان را ببندیم. بیا رویای آبی ببینیم و خیال پر از اقیانوس، دست هایم را بگیر، رها نکن،مرا برفراز دره های سبز ببر، برفراز دریاها که قاب آسمانند، مرا دور کن. از این همه رنج دور کن. قلبم را بردار و ببر تا اوج  ، تا خود ِخود ِ خدا....چشم هایم از اشک زمینی بیزار است، جرعه ای از نور ستارگان بر چشمانم بچکان، باشد که جز آسمان نبیند!   قلبم را به ماهیان بسپار تا پر کنند از تصویر مهتاب ،  و روحم را به بادها بسپار تا یادبگیرد بی اسارتی را! بیا برویم....بیا تا بی نهایت برویم،دستانم را بگیر...مرا دور کن.... بیا دورشویم... بیا امشب، چشمانمان را طور دیگری ببندیم، بیا رویای نور و مهتاب ودریا ببینیم!!  

 

زمینی نوشت:

  * زمین درد است و درد...

 * کاش...

 *دست هایم را بگیر نگذار سقوط کنم...

قلک قلبت را بشکن

  قلب ما مثل یک قلک است! از همان بچگی که بزرگ شدیم،قلکمان را پرکردیم و خیلی بیشتر از اینکه سکه بریزیم سنگ ریختیم،  سنگ های سکه نما! به خیال اینکه ارزش دارند! گول ظاهرشان را خوردیم،  هر روز قلک قلبمان سنگین و سنگین تر شد،  و ما بیشتر "زمین گیر" شدیم،  پاهایمان چسبید به زمین، چشمانمان تیره شد،وزن قلبمان بالاو بالاتر میرفت،  "سنگ های سکه نما" ساخته ی دست ابلیس بود ، به چشممان پرزرق و برق تر از سکه های خدا می آمد،  درشت تر بود، با درخشندگی خیره کننده با بهای بیشتر!   اما همین که به قلکمان می انداختیم سنگی میشد سیاه و لجنی،آنقدر قلمبان پرمیشد که راه رفتن در آسمان خدا، سخت و سخت تر میشد ،هرسنگ زنجیری به دست و پای روحمان میزد... بیا با هم قلک قلبمان را بشکنیم،  بیا بشکنیم و خالی از سنگ کنیم. خدا یک قلک جدید میدهد، و قلک قلب جدیدمان را پرکنیم از سکه های خدا  ، سکه هایی که رها میکند و سبک...  سکه هایی که ما را از این زمین جدا میکند و از غصه های زمینی رها می سازد، سکه های خدا از جنس رهایی است و آبی!
       
  بیا قلک قلبمان را بشکنیم!!

 * سه شنبه ساعت 12 شب با هم قلک قلبمان را میشکنیم!

  زیر نورستارگان...

  *گول سنگ های سکه نما را نخور فقط برای سنگینی روحت هست وفاصله گرفتن ازخدا

خدا تصویرش را در دلت قاب گرفته

  دنبال خدا میگردم! می گویند در آسمان ها و پشت ستارگان است، می گویند آنور هفت آسمان است. می گویند باید خیلی خم و راست شد تا به چشمش آمد،می گویند خدا را نمی شود دید!  می گویند خدا  سخت یافته می شود، می گویند خدا دور است...خیلی خیلی دور!   

  - خودت می گویی می گویند،قلب خودت چه می گوید؟

  نشانی خدا را میخواهی؟ یکم سکوت کن این همه آدرس های اشتباه "می گویند"ها  را دور بریز، آدرس خدا جایی جز قلبت حک نشده، آدرس خدا در ذهن و سخنان این وآن نیست ، خدایی که می شناسم، دیده می شود لمس می شود،حتی گاهی بوسیده می شود  

      خدا درون خودت است...

              به آینه ی دلت بنــــگر!

                   خدا تصویرش را در دلت قاب گرفته ...!

 

  *ونحن اقرب الیه من حبل الورید

 

سیب ...!

بیایید پیمان ببندیم
 بیایید با کمک هم درخت سیبی بکاریم 
 سیب هایی که نشان عشق است ودوستی
 و هر روز این درخت را آب دهیم  آبی که از قلبمان سرچشمه می گیرد
 و این درخت بزرگ وبزرگ تر شود آنقدر که برسد به خدا 
 و زیرسایه اش پرباشد از مهربانی
 سیب های سرخی که ناتمام است 
 درخت سیبی که بادست های خودت کاشتی 
 و با قلبت بزرگ کردی تو را از گزند بادهای خشم 
 و گرمای سوزان نفرت محافظت میکند
  هر روز یک سیب بچین
  بگذار درونت از مهربانی سیراب شود 

   بو کن!!       
        عطر سیب میاید       
             راستی سیبت را گاز زدی ؟

 امشب همه ی ما زیرقرص ماه پیمان میبندیم   درخت سیب بکاریم   پیمان میبندیم قلبمان آغشته به خوبی ومهربانی شود   لبخندی را از لبان کسی نگیریم  
سیب های هرکسی سرخ تَــر باشد او پیروزتَــــــــر است!  
قرار ما ساعت 12 امشب زیرنور مــــــاه !!  
نهال عشق را بیاور!

نجوای باران!

قطرات باران روی گونه ام میریزند..این قطرات شاید مال اقیانوسند... یا دریا و یا شاید اهل حوضی در میان حیاط خانه ای که  اهالیش سیب دارند.شاید این قطرات بارانخانه ی ماهی های قرمز بودند و یا شاید نهنگ های غول آسا ،اصلا شاید روی سطحی بودند که کشتی ها از آن عبورکردند،این قطرات چه از آب های شیرین چه شور از جنس آب هایند، اصلا شاید از رودی بودند...رودی که دشت ها گشته و زمین ها دیده است  رودی که از قله ها جوشیده و از مرداب ها گذشته!!  این قطرات باران از هرکجا بودند با یاری خورشید بخارشدند، گرما را تحمل کردند....رسم عاشقی را بجا آوردند، سوختند و ذوب شدند  و رفتند بالا    به بی کران آبی،  از میان پرندگان گذشتند از میان ابرهای نرم سفید عبورکردند و صعود کردند تا خدا ! حالا زمین زیرپایشان بود، از دیدن زمین و زمینیان سردشان شد...لرزیدند   و همه ی وجودشان به آبی گذر کرد. آبی که نه سیاهی اقیانوس را داشت نه آلودگی حوض کوچک را ، آبی پاک شدند و شفاف و مامور شدند تا زمین را پاک کنند ،  ابرها آب هایِ پاک ِکوچکِ شاد را حمل کردند ، و هرجا نشان ازآلودگی بود رهاساختند  هرجا که آدم هایش تشنه بودند و گیاهانش داد میزدند هرجا که دل ها باید شسته میشد                         
و اینگونه بود که باران بارید.... 
 هرقطره باران کوله باری از تجربه ست  
بگذار درگوشت نجوا کند که آن ها آشناترین زمینند!     
      

    *برایت از جاری شدن ها و صعود می گویند...

امشب قاصدک ها ماموریت دارند!

امشب ستارگان سکوت میکنند
 تا آدمیان سخن بگویند 
 امشب هرستاره برای یک نفرتعلق دارد 
 هرستاره یک آرزوست
   امشب قاصدک ها زمین می آیند
  آرزوهایت را درگوششان نجوا کن 
 بسته ی آرزوهایت را به پای قاصدک ها ببند
  مطمئن باش به خود خدا میرسد
  آرزوهایی که خنده دارد
  آرزوهایی که خیس اشک است
  آرزوهایی که رفتن دارد و گاه ماندن
   آرزوهای زمینی 
 آرزوهای آسمانی
  قاصدک ها می آیند که همه ی آرزوها را حمل کنند تا خانه خدا 
 امشب خدا منتظر تک تک کلمات ماست

"انسان"

من "انسانم"  
همانی که خدا برای ساختنش آفرین گفت برخودش،همانی که فرشتگانی که پاک محضند و نور خالص،دربرابرم زانو زدند. همانی که ابلیس با آن غرورکاذبش حرف خدای بزرگ را زمین انداخت و خم نشد     
 من "انسانم"  
خون سرخی در رگانم جاریست که نشان گل های سرخ را دارد، چشمانی که عکس آسمان را حمل میکند و قلبی که با هرضربانش زنده بودنم را فریاد میزند . خدا برایم مقامی داد بس بزرگ   مرا "اشرف مخلوقات" نامید،  مرا برد روی قله ی آفریده هایش  ارج نهید برای خلق من افتخارکرد به همه ی مخلوقاتش نشانم داد    
 
 فَتَبارَکَ الله اَحسَنَ الخالِقین 
 اما این من یا بهتر بگویم همان "انسان"  بجای اینکه برای خدایم ثابت کنم بهترینم و همانی باشم که میخواهد به دنبال همان ابلیسی راه افتادم که "لعن" شدست . مرا از قله ای که خدا با نور برایم ساخته بود پایین انداخت و روی کوهی پر از غرور و حسادت و گناه برد، و چه خیال خامی که خود را بالا میدیدم! چقدر دستهای خدا را که به رویم درازشده بود پس زدم و چقدر صدای خدا را نشنیده گرفتم سقوط کردم به مردابی که خودم باعث شدم  و من ماندم و قهقه ی آن نفرین شده....اما خدای من با همه ی سیاهی هایم به سویم لبخند زد و درآغوش گرفت  و در گوشم گفت: به سویم که برگردی باز هم برترین مخلوقاتی.
                


 *  من جای خدا بودم روزی هزاربار از خلق انسان پشیمان میشدم 
 *شرمم می آید... 
*خدای من بی نظیر است...

دو ر می فا سل: خدا، خدا و خدا...!

دست هایم را روی احساسم میگذارم، آرام آرام حرکت میدهم  
 ا.3.2....
و منم و رقص احساسم! میخواهم آهنگی بنوازم برای "او" برای "اویی" که دنیا دنیا خوبی کرد و کسی ترانه ای برایش نسرود، برای "اویی" که خیلی بیشتر از همه ی زمینی هایی، که ادعای دوست داشتنشان میشد، دوستمان داشت و ندیدیم، برای "اویی" که خیلی هوایمان را داشت      
3.2.1.......
نُـــــــت بعدی!! میخواهم هر تک تک کلماتم نام "او" باشد. میخواهم بزرگی اش را با گام بالا داد بزنم! الله اکبر 
میخواهم همه ی سازهای قلبم گواهی دهند به اویی که جز او کسی نیست! لااله الا لله
ایمان من بزرگترین ساز من است! چشمانم را میبندم و آرشه را میکشم، و همه ی مخلوقات غیرانسان! با من همخوانی میکنند... آری، من برای "او" مینوازم و برای "او" میخوانم، برای "اویی" که تنها ماند و تنهایی اش را فریاد زد! قل هو الله احد
من برای "او" میخوانم ،رای "اویی" که نامش هزاران هزار بار برای دروغ بر زبان ها جاری شد و هیچ نگفت ،برای "اویی" که به نام می پرستیدیم و به دل .... نه! و ما باز برای زمینیان بخوانیم  و ما باز در سروده هایمان از لب لعل و عشق کذایی وجدایی و خیانت و رسوایی و تنهایی داد بزنیم!  غافل از اینکه "او" زیباترین مطلق است! غافل از اینکه عشق "او" ناب است و جاوید! غافل از اینکه او همیشه هست! و وای بر ما....            
دستهاااایم را روی ساز احساسم میکشم
و برای خدا میخوانم   خدایی که بود و هست....  
                          بسم الله الرحـــــمن الرحیـــــــم 

 *چند ترانه برای خدا سروده شده؟