ما فرشته بودیم، با بال هایی که وسعتش به بزرگی دریاها بود. خانه مان جایی میان ابرها بود، هر روز صبح نور میپاشیدیم به جهان، ما مثل آفتاب بودیم. جای قلبمان ستاره بود. ما فرشته بودیم و دنیا را با تصویر حقیقی اش میدیدیم، دوست شاپرک ها و پرندگان بودیم، صدایمان موسیقی بود و نفسمان بوی عشق میداد. ما فرشته بودیم و بهشت خانه مان بود .
اما ... یک روز پایمان لغزید و از آن بالا افتادیم روی زمین، بالهایمان گم شد و ستاره ی قلمبان خاموش. و سال هاست روی زمین سرگردانیم، سال هاست آسمان برایمان رویا شده و زندگی روی ابرها یک افسانه. سال هاست از خانه مان دور افتادیم . سالهاست دنبال بال هایمان میگردیم...
