ابرهای سیاه

سو جان سلام

راستش اینبار با نام کوچکت صدا میزنم. بدون لقب شاهزاده. میخواهم کمی خودمانی تر باشیم. 

راستی دیدی چه شد؟ البته که دیدی. تو در منی و من هر چه ببینم تو هم میبینی. یادت است یک زمانی در قصرت راه میرفتی و از دور ابرهای سیاه را تماشا میکردی و دلت میلرزید که نکند به سمت تو و قصرت بیایند؟ به سمت سرزمینت؟

دیدی که آمدند؟ ابرهای سیاه رسیدند. خیلی نزدیک. حالا حتی می توانی حجم تاریکیشان را حس کنی. حالا هوا سرد شده. البته نه از آن سردهایی که دوست داری، نه! هوای سرد شده تنت، چشمانت و قلبت را می سوزاند. این هوای سرد آنقدر میسوزاند که از چشمانت چکه می کند. اصلا ابرهای سیاه خاصیتشان این است. سرمای آتشین حمل می کنند. سوجان وقتش رسیده که زرهت را بپوشی که مبادا باران این ابرها بر قلبت فرو روند. سوجان غصه نخور. دنیا تا بوده همین بوده، اما تو قوی بمان. این دنیا به آدم های ضعیف رحم نمی کند...

این روزها

می دانی؟ زیاد هم بد نشد، امروز به چند نفر زنگ زدم که همیشه فقط به چند پیام احوالپرسی پشت شیشه ی مجازی ختم می شد. به چند نفر پیام دادم و سعی کردم در یک پیام کلمات مفید و پربارتر از وقتی که پشت مسنجرهای گوشی بودم بنویسم. سعی کردم شکلک های درست تر بکار ببرم.  این دو روز بیشتر از همیشه وبلاگ خواندم و ستاره های روشن بلاگرها را دیدم و کامنت گذاشتم. این روزها نرم افزاری را نصب کردم که مدتها میخواستم و فکرمیکردم وقتش را ندارم. این روزها بیشتر از همیشه لغت حفظ کردم. بیشتر کتاب خواندم. اما از شما چه پنهان انگار هنوز یک چیزی کم است. یک چیزی سرجایش نیست، یک چیزی گم شده....نبود اینترنت در عصر تکنولوژی مثل این است که در قرن 21 بیدار شوی و ببینی هنوز چرخ اختراع نشده....!

نظریه ریسمان

میگه همه ی جهان از ذرات ریز کوچیک انرژی تشکیل شدن و نوع فرکانسی که اونارو مرتعش میکنه باعث میشه این جهان اطرافمون با این شکوهش به وچود بیاد!

تو وهله اول یکم عجیب بنظر میاد این حرف ولی وقتی عمیق تر به این جمله نگاه کنیم یه زیبایی فوق العاده ای پشتش هست. جهان ما درواقع یه ساز موسیقیه  و همه چیزش به چطور نواخته شدن بستگی داره. حیرت انگیز نیست؟ هرچیزی که اطرافمون میبینیم و هر نیرویی که تو طبیعت وجود داره ماهیت همشون درواقع یکسری رشته های کوچیک انرژی هستن که نُت های مختلف باعث شده اونی بشن که الان هستن . پس جهانی این چنین حساس به فرکانس چطور به حرکات و اعمال و حرفای ما عکس العمل نشون نده؟ مواظب کارایی که می کنیم و حرفایی که می زنیم باشیم . همه ی ما مثل یه آرشه ایم برای روح جهانی که خودمونم شامل میشه :)

+ اگر علاقمند به این مبحثین این ویدیو رو ببینین 

صدای بهار

بیدار شدن، صدای نفس هاشونو میشونم ، دارن با هم حال و احوال میکنن و از خوابایی که دیدن برای هم تعریف می کنن . یکم آب میخورن و بعدش با نزدیکترین ستاره ی زمین حرف میزنن و ازش میپرسن این مدت که نبودن چه اتفاقایی افتاده دور و برشون.  کلی حرف برای گفتن دارن، زمین هم بهشون ملحق شده و داره گوش میکنه و گاهیم یه چیز بامزه میپرونه ، خودشونو تکون میدن و قلنج میشکونن، باد هم کمکشون میکنه ، انقد خواب بودن که سر شدن و دارن کم کم به خودشون میان، خوشحالن، با اینکه زندگی گاهی باهاشون بی رحم بوده ، گاهی موجودات دوپا بهشون زخم زدن و حتی عزیزاشونو نابود کردن ولی بازم از اینکه چشماشونو باز میکنن پر از شعف هستن، اونا رسالتشونو بلدن، نفس میدن و زندگی. هرچقدر که اون موجودات نفسشونو بِبُرَن ، امیدشونو از دست نمیدن . خوب میدونن برای دلیلی آفریده شدن و زندگی هرچقدرم ناملایم باشه کم نمیارن .  

بیدار شدن،صدای نفس هاشونو میشنوم، به زودی همه جا سبز میشه و صدای شاخه هاشون میپیچه رو زمین...

۷۱.۱۱.۱۷

آخرین روزهای ۲۴ سالگیم با تو رقم خورد، تو هدیه ی خدا بودی ، آمدی تا عدد ۲۴ را برایم به یاد ماندنی کنی، جادوی حضورت سبز کرد همه ی لحظاتم را. ۴ سال و ۱۴ روز پس از تو من به زمین گام نهادم، تو که نمیدانی این ۴ سال و ۱۴ روز در آنسوی خلفت بر من چه گذشت بی تو.
هر روز بی تابت بودم و هر روز چشم انتظار دیدنت. فقط خدا میداند چه غوغایی به راه انداحته بودم ، تو تکه ای از وجودم بودی، من بی تو خودم هم نبودم جانم . خدا اما کار بی حساب که نمیکند، میداند، من نمیدانستم.
بدر بود، اصلا بخاطر همین است که هنوزم که هنوز است ماه که قرص می شود از خود بی خود می شوم . توان انتطارم نبود ، ماه واسطه شد و خدا قبول کرد. ماه واسطه شد و من پیش از موعد مقرر زمینی شدم.
زمین آمدم و یادم رفت... زمین آمدم و خاطراتی که در آنسو داشتیم شد رویاهایم. شد خواب هایم . و من سراسر زندگیم به دنبال تو بودم بی آنکه بدانم تو کیستی. ولی باید زمانش میرسید، مگر نه اینکه هر میوه ای در فصل خودش میرسد؟  و اکنون امروز که یک چهارم قرن از زندگیم را میگذرانم دستانم در دستانت است ... اکنون یکی هستیم...

نگیم "چرا"

مامان از همون اول بهم یاد داد هیچوقت نگم "چرا" میگفت خدا قهرش میگیره و همینطور بلاها میریزه رو سرت. منم از همون اول نگفتم چرا

هیچوقت به خودم اجازه ندادم بگم "خدایا چرا" مامان راست میگفت، به چشم، خیلیا رو دیدم با چرا گفتناشون اوضاعشون بدتر شد .  هیچوقت خدا رو مقصر ندونستم، من ایمان دارم خدا نمیخواد بنده هاش غصه بخورن ، ایمان دارم خدا نمیخواد اذیتشون کنه، همیشه میخواد بهترینا رو بهمون بده. اینکه گاهی خلاف این برامون اتفاق افتاده از این بوده که ما درک نکردیم و نتونستیم درست استفاده کنیم. نتونستیم نشونه هاشو بخونیم .

وقتی میفتم تو چاله، وقتی همه ی چراغای جهان خاموش میشه و من حتی دستامم نمیبینم و ظلمات هجوم میاره تو دلم، و لب پرتگاه وایمیستم. بازم همونجا نمیگم "خدایا چرا اینطور شد" میگم خدایا تقصیر خودم بود، کمکم کن بتونم چراغو روشن کنم و ببینم و همین جمله معجزه کرده... 

* اِیّاکَ نَعْبُدُ وَ اِیّاکَ نَسْتَعِینُ

ماه شب چهاردهم

شاید خدا

همان آسمان باشد 

و ماه هم، لبخندش

که گه گاه غنچه می شود و بوسه می فرستد به آدمیان...

زندگی پس از مرگ

کسی چه میداند

شاید درختان

روحِ آدمیانِ دفن شده در زمین باشند

و درختِ پیرِ حیاط

جدِجدِجدِ من ...

من زمین، من آسمون

صدای زمزمه هاشون میاد، صدا میزنن ، میخندن، سرده هوا، آخه برفِ چند روز پیش هنوز رو زمینه، تندی لباس میپوشم و میرم حیاط، کف حیاط سردتره ولی من دراز میکشم و سرمو میذارم روش،حالا جزیی از زمینم، مگه نه اینکه خاکم؟ حالا حس بهتری دارم ، احساس میکنم منم میتونم تو دلم دونه داشته باشم و رفته رفته سبز شه، احساس میکنم منم میتونم خونه ی درختا شم و ریشه داشته باشم ، منم میتونم بوی گل بدم و انگشتام بشه برگ . منم میتونم جوونه بزنم و رنگ سبز بپاشم و جهان رو زنده کنم ، منم میتونم خونه ی دریا شم و جاری شم . زمین سرده، خیلی سرده ، اما من جزیی از اونم، حسش نمیکنم آخه من خاکم. 

نگاهمو میندازم به اون بالا، خیلی از شبا بخاطرشون میام و دراز میکشم و با هم حرف میزنیم، عجیبن، اسرارآمیزن، منو به وجد میارن . تازشم، از اون بالا همه دنیا رو میبینن، همه ی زمین رو، همه ی آدما رو، گاهی میگم کاش منم یکی از اونا بودم.... صدای خیالاتمو میشنون، میگن میدونستی روح ما هم تو تنت هست؟ میترسم و زل میزنم بهشون .  با قلبم بهشون گوش میدم ، میگه من و تو از یه عنصریم ، خیلیا این رازو نمیدونن، خیلیا فکرمیکنن همون خاکِ زمینن، ولی من و تو از یه چیزیم ، نگاه کن به خودت، حسش نمیکنی؟ 

ترسناکه، قشنگه، هیجان انگیزه . قلبم داره مثل یه چراغ روشن میشه،  گرما رو حس میکنم، من یه نورم، حالا جزیی از آسمونم.  احساس میکنم منم میتونم گرما ببخشم و زندگی، منم میتونم نفس بدم و حیات، منم میتونم روشن باشم و روشنی ببخشم .  اعماق شب رو بشکافم و بتابم و جهان رو پر از نور کنم . میتونم از اون بالا همه ی دنیا رو ببینم، منم میتونم همسایه ی ماه باشم. 

 زمین سرده، خیلی سرده، اما من گرمم هست، حسش نمیکنم، آخه من ستاره ام .

+++

تا خدا

از اینجا

تا رگِ گردن

فقـط، یک ایمان فاصله ست